درصف انتظار

غروب واقعه

گلم که باد خزان بُرده عطر نابم را

غروب واقعه گم کردم آفتابم را

مگر به معجزۀ سوزناک اشک امروز

زبان بسته به حرف آید التهابم را

قیامتی ستدر آن سوی شعله ای عشق

زآب دیده بخوان رنج بی حسابم را

وضو به غلغل خون فرشتگان دارم

ببوس دخترِخشمِ علی(ع)،رکابم را

مرا به مرهم تیمار هیچ کس مسپار

کهبار زخم سبک می کند عذابم را

بریده طاقتم از تشنگی ولی ز وفا

به دود خیمه فرو خوردم آب،آبم را

رها کنیدمرا،وقت گریه کردن نیست

کسی ز دور صدا می زند شتابم را