درصف انتظار

از نظر اسلام ،تمامی کارهای فردی واجتماعی انسان در این دنیا،از جمله آراسته شدن به فضایل اخلاقی،زمانی دارای ارزش خواهد بودکه با خداوند متعال ارتباط داشته وموجب قرب به خداباشد.بلکه با این انگیزه صورت پذیرد؛واین از مهم ترین نکته ای است که معمول افراد نسبت به آن بی توجه اند.

در این راه که شیطان(این دشمن قسم خورده)ونفس اماره واز سوی دیگر زمینه های گمراهی وغفلت وگناه فراهم است،همچنین با توجه به فقر ونیازمندی انسان،مهم ترین دستگیره،اتصالروحی به خداوند وائمه معصومین(ع)واولیای اوست.

از همان آغاز ودر طول مسیر،هر چه ثبات قدم بیشتری داشته باشیم،شیطان نیز مصمم تر ومسلح تر وارد خواهد شد.تا جایی که بنابر روایت امام صادق (ع)که می فرمایند:«شیطان نودو نُه درِخیر را بر انسان می گشاید تا در صدمین باب پیروز شود»

شیطان از انبیاء واولیا الهی ناامید نبودهونیست،چه رسد به دیگران. تنها امری که باعث نجات از وسائس نفسانی وشیطانی است،پناه بردن به خدا ودر خواست کمک وتوجه وعنایت اوست.سرّش این است که در این صورت شیطان با ما مواجه نخواهد بود،بلکه با خداروبه روست:«وَإمّا یَنزَغَنَِکَ مِنَ الشَّیطانِ نَزغٌ فَاستَعِذ بِا للهِ إنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ العَلیِمُ؛واگر دمدمه ای از شیطان تورا از جای در آورد،پس به خدا پناه ببر که او خود شنوای داناست»