درصف انتظار

برای شروع وتقویت شکر گزاری می توان از دقت در نعمت های کوچک جسمی شروع کرد.برخی حتی توصیه می کنند به جاست برای سپاس بیشتر به درگاه الهی،اندکی به علوم فیزیولوپزی آگاهی یابیم تا بدانیم جسمی که در اختیار ماست،چه ساختاری دارد وچگونه عمل می کند که اگر یکی از آن عضوها نبود،چه نقصانی در او به وجود می آمد واز بسیاری از فعالیت ها محروم می ماند.

گفته اند فردی مدام به خدا اعتراض می کرد که خدایا کفش می خواهم!کفش خوب ومناسب.این چه وضعی است که من باید پا برهنه این طرف وآن طرف بروم. خدایا ….اما بعد از چند لحظه دعایش عوض شد:خدایا خیلی ممنون!…..وقتی از او پرسیدند،چند لحظه قبل کفر می گفتی وحالا شکر می گویی؟گفت:من از خدا کفش می خواستم،یکی را دیدم پا نداشت!

آری فرد بعد از این که نعمت های جسمی خود را ملاحظه ودقت نمود،باید نعمت های مادی دیگر ونیز راههای پیدایش آنها وسیردست رسی هر کدام را متذکر باشد.به عنوان مثال یک لقمه نان را با دقت بنگرد؛ابتدا دانه ای گندم بود وسپس کاشته شد وپس از در یافت آب و خاک ونور،به خوشه ای تبدیل وتوسط کشاورز چیده شد.در کارخانه،آرد شده وبعد از آن تحویل نانوا واکنون نان در مقابل انسان قرار گرفته است.

از همه مهم تر،توجه به نعمت های معنوی(مانند امام معصوم(ع))است که اگر هدایت ها یاو نبود،ما اکنون از ادعیه ومعارف وشناخت وارتباط با خدا هیچ نداشتیم!همه اینها از نعمت بالاتری حکایت می کند وآن لطف خداوند متعال است.