درصف انتظار

حقیقت امامت نزداهل سنت باآنچه نزدشیعه است فرق دارد.اهل سنت به امام به عنوان رئیس یک دولت نگاه می کنند که مردم یانمایندگان مردم اوراانتخاب می کنند یاباکودتای نظامی وامثال آن برسرکار می آیندودرچنین حاکمی جزبرخی صفات معروف.چیزی شرط نیست وروشن است که اعتقاد به ریاست یک رئیس جمهور یانخست وزیرازاصول اعتقادی نیست که اگر کسی به پیشوائی ورهبری اواعتقاد داشته باشدفاسق به شمار می آید.درکشورهای اسلامی پیوسته کسی به جای دیگری به حکومت رسیده است،چه بارغبت مردم یا اکراه آنان وهرگز کسی اعتقادبه زمامداری اوراازاصول نشمرده وفسق اورا موجب خلع اوقرار نداده است،وگرنه سنگ روی سنگ بند نمی شد

اماشیعه یامامیه به امامت به عنوان استمرار وظایف رسالت می نگرد(نه خود رسالت،چون بارحلت پیامبر(ص)، نبوت و پیامبری ختم شد.) رو شن است که دست یافتن به چنین مقامی یک سلسه صلاحیت های بالا را می طلبد که کسی آن ها را نمی یابد مگر آنکه تحت عنایت های ویژه الهی قرار گیرد و در اصول و فروع دین و در عدالت و عصمت و رهبری حکیمانه و شئون دیگر ، جای پیامبر (ص)بشیند پس امامت نزد شیعه، با حقیقت امامت نزد برادران اهل سنت متفاوت است امامت، یک رهبری الهی و استمرار همه ی وظایف نبوت است .جز دریافت وحی از خدا.