درصف انتظار

کسی نزد عالمی رفت واز سختی ها ومشکلات زندگیش گلایه کرد واز او چاره ای خواست. استاد به او گفت:یک مشت نمک را در یک لیوان آب حل کن سپس آن رابخور. به دستور حکیم عمل کرد اما نتوانست بیش از چند قطره ارآن را بنوشد.

آن حکیم دوباره به او گفت :که همان مقدارنمک رادر بشکه ای  پر از آب حل کن سپس یک لیوان از آب را بنوش.این بار توانست به راحتی یک لیوان را بنوشد.استاد پرسید چطور بود؟گفت:قابل تحمل بود وخیلی راحت توانستم آن را بنوشم.

حکیم گفت:آن مقدار نمک،سختی های زندگی است که درهر دو ظرف یکسان ریخته شد.سختی ورنج همیشه وبرای همه وجود داردو این ظرف وجود ماست که مزه ی آن را تغییر می دهد وهر چه ظرفیت ما بیشتر باشد تحمل رنج واندوه آسانتر است.