درصف انتظار

ای دوست بیا که بیقرارت هستم                   مشتاق رخ همچو بهارت هستم

هر شام وسحر میان میخانه عشق               من جام به کف درانتظارت هستم

انبوه گناهم دلت را خون کرد                     شادم بخیال آنکه یارت هستم

سرچشمه اشک تو گناه شیعه است              شرمنده چشم اشکبارت هستم

من که به گناه خود مباهات کنم                    کی مایه وجدوافتخارت هستم

از قافله وصل تو گر جا ماندم                     پوینده راه انتظارت هستم

از کوچه های دیدار تا قافله های وصال راه درازی است که باید با عشق پیمود ومن به شوق دیدار تو کوچه هارا پشت سر می گذارم ومی دانم که یک روز،خورشید روی تو،مرا روشن خواهد کرد.

پس بیا وبا آمدنت جهان راپر از عدل وداد کن دراین دنیا آرزویم این است که قربانی عشق تو گردم وبه مدت یک پلک برهم زدن روی شما را ببینم که به واسطه ی این دیدار جان بسپارم تا هم دنیایم با دیدن محبوبی چون شما به پایان برسد وهم آخرتم نیز با همین دیدن آغاز گردد

پس

ای یوسف زهراء بگو کی یاد کنعان می کنی                        ای مهدی صاحب زمان کی رخ نمایان می کنی

چرا که من اسیر هوی وهوس نفس هستم که رنگ زرین میله هایش چشم را می زند ومانع می شود که تو را ببینم!دریافتم چرا نمی آیی!امروز نیامدی،شاید فردا بیایی تا من ،قفس را بشکنم،مانع ها را بردارم،لک های سیاهی رااز قلبم بزدایم وهستی ام را سرشار از عشق وپاکی وتوشه ام را خالی از رنگ وپراز یک رنگی کنم

کاش آرزوی لحظه ای باتو بودن،رویا نبود

کاش روی نرگست چشمانم را می ربود

کاش عاشقی رادر مکتب عشقت بیاموزم

کاش شاگرد اول کلاس عشقت بودم

وکاش شهر خدا رابلد بودم

«کعبه شد از غم هجران تو بی تاب،پس بتاب»