درصف انتظار

فرزندان ما در سنین بلوغ وجوانی با احساسات وعواطف،بیشتر مأنوسند تا با عقل ومنطق قوی.

به هنگامی که بین پدر ومادر صمیمیت وصفا نیست،فرزندان لذت وآسایش خود رااز منبع دیگری باید جستجو کنند ودر این جستجوهاست که گاهی مفاسد عظیم پدیدمی آید.

روان شناسان تربیتی قائلند در خانواده هایی که نزاع ودعوا،شکایت وبدگوئی وجود دارد،تربیت طفل ناقص می ماند واو معمولا نابهنجار بار می آید.

بررسی های جامعه شناسان نشان می دهد که بسیاری از کج روی ها وجنایت نوجوانان وجوانان ،مربوط به خانواده های از هم گسسته است.

جوان فردی ماجراجواست،انتقام گیر ودر برابربدخوئی ها خشن،برعکس اگر نرمی ومدارا ببیند،اگرصفا وعاطفه ملاحظه نماید،از جان خویش مایه می گذارد وخود را فدا می کند.

نوجوان وجوان خود را تحقیر نکنید،زیرا این امر،اورا فردی زورگو،متجاوز،خودسر،ناآرام،مردم آزار،شرور وسرانجام مطرود جامعه بارمی آورد.

ابراز مهر وعاطفه،نوازش وتحمل،بیشتر فرزند شما را می سازد تا تنبیه.از آن روش ها بیشتر استفاده کنید.

شکستن بت پدر در برابر فرزند به همان اندازه خطاست که شکستن بت مادر،پدر حق ندارد همسر خودرا در حضور فرزند خفیف کند،به همان گونه که چنین حقی برای مادر در قبال شوهر نیست.

استهزاء نوجوان یا جوان در برابر عملی که نیکو از عهده انجامش برنیامده،او را به وازدگی وترک وظیفه خواهد کشاند.

اینکه تصورکنید وانتظار داشته باشید فرزندان نوجوان وجوان شما هیچ خطایی را مرتکب نشوند وهیچ لغزشی از آنان سر نزند تصور وانتظار بی موردی است.